Wystawa "Wybrzeże Kości i... śmieci"
Wybrzeże Kości Słoniowej jest republiką prezydencką położoną w Afryce Zachodniej na północnym wybrzeżu Zatoki Gwinejskiej. Graniczy na północy z Mali i Burkiną Faso, na zachodzie z Liberią i z Gwineą, a na wschodzie z Ghaną. Stolicą państwa jest Jamusukro, jednak prawie wszystkie instytucje państwowe znajdują się w kilkumilionowym Abidżanie. Na stosunkowo dużej powierzchni kraju, wynoszącej 322,5 tys. km², żyją przedstawiciele ponad 60 różnych grup etnicznych, należących do trzech afrykańskich rodzin językowych. Pod względem wyznaniowym w Wybrzeżu Kości Słoniowej największą grupą są muzułmanie, ale mieszkają tu również katolicy, protestanci oraz lokalne grupy religijne, głównie animistyczne.
Niepodległość (od Francji) udało się uzyskać 7 sierpnia 1960. Dzięki rozwijaniu gospodarki w kierunku kapitalistycznym kraj stał się jednym z najbardziej stabilnych i zamożnych państw afrykańskich. Jest też jedną z najszybciej rozwijających się gospodarek świata. W latach 2012-2017 wzrost gospodarczy wyniósł średnio 8,8% rocznie. Coraz większą rolę pełni przemysł, którego udział w gospodarce zwiększył się z do 28,3% w 2015. To też powoduje, że emisja dwutlenku węgla z paliw kopalnych w WKS wynosiła w roku 2017 już 12,505 Mt. Głównymi branżami odpowiedzialnymi za tę emisję były transport i energetyka.
6% powierzchni kraju zajmują obszary chronione. Największym z nich jest Park Narodowy Komoé, a drugim co do wielkości Taï. Tam można znaleźć wiele zagrożonych gatunków ssaków, jak hipopotamy karłowate i jedenaście gatunków małp. Oba parki znajdują się liście światowego dziedzictwa przyrody UNESCO. Oprócz nich na terenie kraju znajduje się sześć innych parków narodowych. Wydawać by się mogło, że rząd tego kraju i jego mieszkańcy dbają o środowisko. Nic bardziej mylnego.
Wyprawę zorganizowałem w styczniu 2020 roku, w celu wzięcia udziału w warsztatach bębniarskich. Szybko jednak skierowałem swój obiektyw na obserwowane wysypiska śmieci, co wieczór podpalane przez mieszkańców. Byłem zmuszony kupić maseczki, gdyż dym unoszący się ze spalanych plastików był nie do wytrzymania. Również spaliny tysięcy starych samochodów z wyciętymi katalizatorami, które często stoją w licznych abidjańskich korkach, były tak trujące, że nie dało rady wytrzymać bez maseczki. Dodam, że nikt wtedy jeszcze nie myślał o pandemii, która dopiero co rozwijała się w Chinach. Najgorsze jest to, że mieszkańcy Abobo - ubogiej dzielnicy Abidjanu, nie mają nawyku do zbierania wyrzucanych śmieci. Nie raz byłem świadkiem, jak np. po wypiciu wody z woreczka, wyrzucany jest on za siebie. Niektóre sprzedawczynie na pobliskim targu lub gospodynie okolicznych domostw codziennie rano zamiatają kilka metrów kwadratowych ziemi, po czym wynoszą zebrane śmieci za tory, a tam ktoś wieczorem je sukcesywnie podpala. Odwiedzona pewnego dnia piękna plaża nad oceanem, wieczorem już była usłana odpadkami. W segregacji odpadów nie pomagają też wielkie koncerny spożywcze, w tym międzynarodowe jak choćby Coca-cola. Ograniczają się one tylko do dystrybucji milionów plastikowych butelek i opakowań, nie dbając o ich skup i przetworzenie. Zapraszam do wspólnej podróży po ubogiej dzielnicy Abidjanu i refleksji nad postępującą dewastacją środowiska, której coraz bardziej, chcąc nie chcąc, jesteśmy świadkami.
Napisz komentarz
Komentarze