Limit dwóch kadencji w samorządzie to jedna z najrozsądniejszych i najbardziej potrzebnych zmian w polskim życiu publicznym. Samorząd nie może być sposobem na życie. Dwie kadencje to wystarczająco długo, by zostawić po sobie trwały ślad — jeśli ktoś naprawdę ma pomysł i energię do działania — ale też na tyle krótko, by nie obrosnąć w zależności, powiązania i lokalne towarzystwa.
Jestem przekonany, że piastowanie czołowych funkcji publicznych powinno być zajęciem kontraktowym, czasowym — a nie sposobem na całe zawodowe życie, „od studiów po emeryturę”. Tylko wtedy można zachować świeżość spojrzenia, unikać pokusy stagnacji i dać szansę nowym ludziom z pomysłami.
Dziś jednak obecna władza chce ten limit znieść. Dlaczego? Bo boi się, że wielu popularnych samorządowców, którzy po dwóch kadencjach nie mogliby ponownie kandydować, wystartuje do parlamentu i wzmocni listy wyborcze – zagrażając pozycji obecnych, nierzadko słabych, posłów i senatorów. To czysta kalkulacja polityczna, a nie troska o samorządność.
Jeszcze większym nieporozumieniem jest próba powiązania tych dwóch spraw, jak proponuje PSL – że jeśli ograniczenie kadencji ma pozostać w samorządach, to tylko pod warunkiem, że zostanie też wprowadzone w parlamencie. To polityczny szantaż i próba zablokowania dobrej zmiany pod przykrywką fałszywej symetrii.
Nie mieszajmy porządków. Najpierw utrzymajmy limit dwóch kadencji w samorządach – bo to realne oczyszczenie życia lokalnego z wieloletnich zależności. A dopiero później wprowadźmy tę samą zasadę w Sejmie i Senacie, by pokazać, że polityka w Polsce ma być służbą, nie karierą.
Jako lider Ruchu Narodowego w Oleśnicy mówię jasno: kto naprawdę chce służyć ludziom, nie potrzebuje trzeciej kadencji, by to udowodnić.
