Do napisania recenzji o książce, która polecam zainspirowała mnie czytelniczka (dziękuję!). Po pierwszej, którą przeczytałam, sięgnęłam po kolejną. Na portalach poświęconych literaturze obie zbierają bardzo dobre recenzje. Temat jest trudny, ale bardzo aktualny - w mediach toczą się dyskusje o nocnej prohibicji dotyczącej sprzedaży alkoholu.
Bohaterki dwóch powieści Moniki Koszewskiej pt. „Zanurzone w zatraceniu” i „Na skraju przepaści”, to kobiety – wykształcone, inteligentne, ambitne, ale także wysoko funkcjonujące alkoholiczki. Na co dzień spełniają się zawodowo, wydają się mieć wszystko pod kontrolą, ale wieczorami, w chwilach słabości sięgają po alkohol, by uśmierzyć emocje, stres, pustkę. Autorka opisuje ich codzienność, ale też ukryte rytuały, wymówki sięgania po alkohol. Zaczyna się niewinnie – od jednej lampki wina do kolacji. W sposób brutalny pokazuje katastrofę niekoniecznie zewnętrzną, ale tę, która niszczy od środka. Pokazuje cierpienie, ale też mechanizmy zaprzeczenia i usprawiedliwienia picia. Alkoholizm nie musi być widoczny, ale zakamuflowany pod etykietą sukcesu, perfekcji, podziwu.
Książki Moniki Koszewskiej to nie tylko opowieść, ale też pytania: gdzie kończy się wybór, a zaczyna nałóg? Jak pomóc osobie, która nie chce lub nie potrafi przyznać się przed sobą, że jest alkoholikiem? Jak nie stać się samemu osobą współuzależnioną? To literatura, która może być impulsem do refleksji, rozmowy, a nawet działania. Zmienia nasze spojrzenie i podważa stereotyp, że alkoholik to ktoś, kto żyje na marginesie, kto śmierdzi, jest brudny, agresywny, bełkocze, że uzależnienie jest wtedy, gdy widać to na zewnątrz. Polecam obie książki – Monika Koszewska ” Zanurzone w zatraceniu” (wkrótce na półce w Wypożyczalni dla dorosłych przy ul. Reja) i „Na skraju przepaści” (książka dostępna w bibliotece).
Ela z Działu Gromadzenia i Opracowania Zbiorów
