Barokowa bajka baletowa, "Śpiąca Królewna" w adaptacji Artystów Teatru Wielkiego to opowieść tańcem i pantomimą bajki Charlesa Perraulta pod tym samym tytułem.
Libretto zostało oparte o oryginalną bajkę, jednak na potrzeby sceniczne zostało częściowo zmienione i tak uplastycznione, aby wyraźniej pokazać odbiorcy taniec epoki baroku. I tak mamy oryginalne choreografie mistrzów baroku francuskiego, tańce balowe epoki Ludwika XIV, a także pantomimę w tle z muzyką z tamtego okresu.
Zarówno stroje, jak i gesty są typowe dla epoki króla słońce - a zatem bajka poprzez adaptacje staje się bardziej tu i teraz w świecie dworu i wszechobecnego ceremoniału i etykiety.
Zarówno role solowe, jak i obecność powracającego słońca i księżyca są typowy dla epoki baroku motywem przemijania, które znajdowało swój wyraz w filozofii epoki. Bajka jest tak skonstruowana, że jej odbiorcą może być zarówno małe dziecko, jak i osoba dorosła. Każdy jest w stanie znaleźć coś dla siebie.
